موسیقی واگنر ، فلسفه نیچه ، سینما برگمان ، شام آخر داوینچی تمامی آن ها یک هدف را دنبال می کنند و آن هدف این است :
از رنج سعادت ساختن .

فردی که فقط نظاره گر یا در حال تماشای رنج یک انسان هست به همان میزان رنج را حس می کند ، ساراباند برگمان هم همینطور هست .

فردی که از تماشای فریاد و نجوای خواهر خود که سرطان دارد می ترسد ، رنج می کشد ، کمکی از او ساخته نیست چون سعادت فردِ رنج دیده در رهایی است ، او هیچی از این رهایی نمی فهمد و تنها رنج می کشد .

موسیقی واگنر هم خود را رها می کند رهایی از رنجی که پایان ندارد ، تا زمانی که آن رنج را احساس نکنیم رها نخواهیم شد .

این است اندیشه و سعادت موسیقی واگنر.

صحبت های نیچه :

من هرگز اثری به این خطرناکی جذاب ، بی نهایت عجیب و شیرین ، مانند تریستان پیدا نکرده ام .
من تمام هنر ها را بیهوده بررسی کرده ام ، همه اتفاقات عجیب و قریب برای آثار داوینچی با شنیدن تریستان قابل درک ( ابهام ) است .
این اثر بدون شک اثر فوق العاده واگنر هست .
دنیا مکانِ فقیری برای کسانی هست که هرگز به اندازه کافی برای این (( هوس بازی جهنم )) مریض نشده اند . دستیابی به این فرمول های عرفانی جایز است ، بلکه واجب است .

صحبت های نیچه در کتاب ضد مسیح یا جدال صفحه ۶ (زبان اصلی)

موسیقی واگنر نیاز به صبری عرفانی دارد ، نمی شود با پنج الی ده دقیقه از موسیقی واگنر لذت برد بلکه باعث رنجش انسان خواهد شد .

موسیقی واگنر آنقدر عظیم و جاودانه هست که برای درکِ موسیقی او فرشته ها هم عاجز
هستند.

موسیقی واگنر ارتفاعی عجیب را طی می کند که بال های فرشتگان برای رسیدن به آن نقطه می سوزد ، چون افسانه ای دست نیافتنی بود ریشارد واگنر .

تمام آثار واگنر بخصوص اپراهایش برای ستایش افسانه های آلمانی نوشته شد ، حتی نامِ فرزندانش را نامِ این افسانه ها گذاشت.

موسیقی واگنر برای صد و پنجاه سال پیش هست ، زیاد دور نیست می شود حدس زد که پس از بتهوون این واگنر بود که راه و اندیشه او را دنبال کرد و به فرمی عجیب رسید که تنها خود او از آن بهره مند بود .

چرا واگنر آثارش اینقدر پخته و افسانه ای است ؟
به این دلیل که واگنر به شدت علاقه مند به اندیشه و فلسفه شوپنهاور بود همچنین در زمان حیات آن ها زندگی می کرد دوستِ صمیمی نیچه بود بی زار بود از اینکه انسان ضعیفی باشد ، همیشه سعی می کرد آهنگسازِ دربار نباشه یا برای پول موسیقی ننویسه ،
به موسیقی و گوش مخاطب ارزش قائل بود و به آن شخصیت می داد.

علاقه عجیب و قریب به نوشتن آثار بزرگ داشت ، اپرای حلقه و تریستان یا فضای جهنمی و اعتقادی اپراهایش باعث می شد از عقیده دوره باروک فاصله بگیره ، بیشتر انتقادانه آثار بنویسه تا توصیف گرانه .

واگنر هیچ سوالی را بی پاسخ نمی گذاشت ، اگر اپرایی می نوشت و ابهام ایجاد می کرد در انتهای اپرا از فضای انتقادی به فضای ایمان روی می آورد ، این موضوع باعث شد که نامِ اپراهایش همیشه در ذهن علاقه مندان موسیقی کلاسیک بماند.