این لحظه را همگی تجربه کرده ایم : سرگردانی در زیستن ، دیگر باعث تعجب نیست که زیادی دانستن سرگردانی در زیستن را منجر می شود.
کاش انسان برای فهمِ خود می توانست میزانی را تعیین کند ، زیادی دانستن را هیچ کدام از ما انتخاب نکرده ایم این شاید ویژگی مثبت انسان باشد که هیچ حدی را نمی تواند مشخص کند اما ناخواسته در زندانی اسیر هستیم و بدون توجه به یکدیگر در کنار هم می چرخیم ، چرخشی که هیچگاه خستگی را در بدنمان تاب نمی آورد و این روح آزرده ی ما با چه زبانی نا توانی خود را ابراز کند ؟
درست در این زمان ، موسیقی شوبرت است که می تواند سرگردانی های تکراری را تبدیل به لحظاتی قابل لمس یا باور کند.
شش قطعه کوتاه شوبرت یا مومنت در سال ۱۸۲۷ نوشته شد ، این اثر با پنج بخش دیگر بسیار متفاوت است ، زمانی که انتظار نداریم اینگونه موسیقی انسان را دگرگون کند ، شوبرت روح خسته اش را به پای پیانو می ریزد تا مخاطبان او پس از گذشت ۱۹۷ سال آن لحظات دشوار سرگردانی را کمتر تجربه کنند.
خوب توجه کنید : سعادت هنرمند در همین است ، به اشتراک گذاشتن آن چیزی که در آن زمان درک نمی شود .
هنوز این اثر را وقتی برای اولین بار می شنوید پُر از احساساتی است که نیاز است اول انسان آن را تجربه کند سپس عقیده ی خود را به عنوان مخاطب به انسانی دیگر بازگو کند ، به عنوان مثال خودم که جوان هستم روبرو شده ام با حجمی عظیم از شاهکارهای هنری جهان که هیچ وقت از ذهنم بیرون نمی روند ، در نتیجه بسیار سوال های بی پاسخ دارم که فقط خودم شجاعت پرسیدن آن را از این روحِ آشفته خواهم داشت .
نظرتون درباره فرانتس شوبرت و این اثر را در جمله ای کوتاه برایمان در بخش دیدگاه بنویسید .
نکته : بعد از تهیه اشتراک دسترسی به بخش دانلود و پخش آنلاین تمامی آثار را خواهید داشت