از آنجا که بشر نمی تواند در برابر قضاوت خداوند زنده بماند دلیلی آغاز شد برای پیدایش زیستگاه ابدی .
یکی از والاترین آثار یوهان سباستین باخ را می شنوید ، این اثر با عنوان پروردگارا ، بنده خود را قضاوت مکن در ۲۵ ژوئیه ۱۷۲۳ نوشته شد .
یکی از والاترین آثار روح نواز هنر باروک و مسیحی همین اثر می باشد که برگرفته از مزامیر داوود است ، هفتمین بخش توبه لوتر .
تصور کنید ۳۰۰ سال پیش آثار هنری تا فراسوی قضاوت الهی حرکت می کرد اتفاقاً باخ اولین سال بود که در لایپزیگ زندگی می کرد وقتی با آیه دوم از قسمت ۱۴۳ مزامیر داوود روبرو شد این اثر را نوشت ، این بخش از کپشن را باید از چنین گفت زرتشت نیچه بنویسم :
خداوندا اگر گوش هایمان گفته هایت را بد می شنید چرا گوش های نیک شنو به ما ندادی ؟
پرسش این است : آفریده هایت اگر از دست تو بَد از آب درآمده اند چرا باید قربانی قضاوت زهرِکین تو شوند ، آیا چنین رواست ؟
در نهایت به کدامین اخلاص باید رسید ؟
می دانم شاید از این نوشته ها احساسی خوش نداشته باشید اما باید در نظر داشت قضاوت جهان هنر ، به زیستن متعالی در آن مرتبط است ، پس به آسانی نمی توان هر آنچه در این رسانه می گذرد را آشکار ساخت.
من نیز مانند بسیاری از سرگشتگی های پریشان گونه ام از اندیشه ای می نویسم که خود در عالمی دیگر به دنبالش هستم و تنها مسیری به سوی سعادت را در آثاری مانند آثار باخ می یابم ، حال باید به آسمان خیره شد و ترس از قضاوت الهی را از خود راند یا آنکه بی اعتنا بود به نیرو های آسمانی و زمین را آغاز زیستگاه ابدی دانست !
در هر صورت موسیقی باخ می تواند دلیلی باشد بر بیداری روح خاموش انسان ها .