ای که گناهان دنیا را بر میداری ، به ما رحم کن ، ای که گناهان دنیا را بر میداری ، دعایِ مارا بپذیر

ترجمه این اثرِ جاودانه از باخ را مشاهده کردید .

در سالِ 1817 منتقد موسیقی هانس گئورگ ناگلی معتقد بود که بزرگ ترین اثرِ موسیقی تاریخ مَس باخ هست .

همیشه مجموعه مَس در موسیقی غربی بسیار اهمیت داشته و هر چه به عقب بر میگردیم مَس های بزرگتری نوشته می شده است که طبیعتاً به میزانِ ایمان مردم بستگی دارد .

هرچه ایمان به مسیح و خدا بیشتر باشد در آن دوره مَس های بزرگتری نوشته می شد.

هرچه به جلوتر می رویم ایمان مردم کمتر و از آثارِ مذهبی کم رنگ تر می شوند .

مَس باخ تا قرن نوزدهم ناشناخته بود در سال 1845 و 1856 تلاش های فراوانی صورت گرفت تا این مجموعه بازنویسی و منتشر شود.

باخ به مدت 15 سال تلاش کرد و وقت گذاشت برای نوشتن این مجموعه که بیشتر از 3 ساعت با اجرای مراسم مذهبی طول می کشد تا به صورت کامل این مَس در بی مینور یا مَس بزرگ اجرا شود .

زمان طولانی این مَس باعث شد تا در کلیساهای مختلف در زمان حیات باخ اجرا نشود و یا تمایل زیادی به اجرا کردن این مجموعه وجود نداشت .

در سال 1753 یکی از آشنایان باخ برای اجاق گاز و روشن کردن آتش از کاغذ های موسیقی استفاده می کند که بخشی از آن ها همان مَس های بزرگ است.

باخ وقتی متوجه می شود میگوید : هیچ چیز اندازه موسیقی قدیمی بی ارزش نیست که با آن انسان چند لحظه ای گرم شود . قطعاً باخ به تلخی و افسوس این سخن را گفته است .