مهربان ترین انسان ها ، تنهاترینند.

چه انسان های نازنینی در انتظار کلامی محبت آمیز بودند اما خودخواهی و تعصب همیشگی انسان ، مانع از نمایش ذات پُر مهر آن ها شد .

هیچ وقت نپرسیده ایم آیا می شود در تنهایی انسانی دیگر شریک شد ؟
این اتفاق هیچ وقت نخواهد افتاد ، به دلایل مختلف درون انسان ، قابل زیستن در انسانی دیگر نیست .

همیشه حرف هایی نا گفته می ماند که بهتر است تنهایی پاسخ آن باشد .

در هر صورت جهان با تنهایی می تواند به نا امیدی امیدوار شود بدون منت و یا توقع داشتن از کسی .

۳۱۳ سال از زمان نوشتن این اثر از ویوالدی می گذرد.

در دوره ی باروک کنسرتو های مختلفی با عنوان گروسو نوشته شده یکی از آن ها کنسرتوی گروسوی ویوالدی است .

به این نتیجه رسیدم که جهان ویوالدی هیچ ارتباطی با جهان فعلی ندارد ، اگر بخواهم دقیق تر براتون توضیح بدم ، آثار امروزی هیچ ضربه یا تغییری به زیبایی و شکوه این آثار وارد نخواهد کرد .

اگر قرار بود سلیقه ها یا شیوه ی حکومت یک جامعه تغییری در طبیعت هنر ایجاد کند ، ۳۱۳ سال از عمر این اثر نمی گذشت.

در نتیجه جهان بینی ‌ویوالدی به صورت مستقیم هدفی را دنبال نمی کند که قابل درک باشد .