گوستاو مالر در سال 1906، در حالی که در جشنواره موتسارت در سالزبورگ شرکت می کرد با ریچارد اسپچت مورخ موسیقی دیدار کرد.

در آن زمان مالر مشغول آهنگسازی سمفونی هشتم خود بود و به طور مفصل در مورد آن با اسپچت صحبت کرد ، چند سال پس از مرگ مالر ، اسپچت گزارشی از نظرات مالر در مورد سمفونی هشتم را منتشر کرد:

فکر کنید، در سه هفته گذشته طرح های یک سمفونی کاملاً جدید را تکمیل کرده ام ، چیزی که در مقایسه با آن ، بقیه آثارم مقدمه ای بیش نیستند.
من هرگز چنین چیزی تا کنون ننوشته ام ، این چیزی است که هم از نظر محتوا و هم از نظر سبک با تمام کارهای دیگر من متفاوت است و مطمئناً بزرگترین کاری است که من انجام داده ام.

همچنین فکر نمی کنم که تا به حال تحت چنین احساسی کار کرده باشم ، مانند رعد و برق بود – من تمام قطعه را بلافاصله جلوی چشمانم دیدم و فقط لازم بود آن را یادداشت کنم ، انگار که به من دیکته شده بود.

سمفونی هشتم از این جهت قابل توجه است که دو شعر به دو زبان مختلف را با هم متحد می کند ، اولی سرود لاتین و دومی صحنه پایانی قسمت دوم فاوست گوته ، آیا این شما را شگفت زده نمی کند؟

سمفونی شماره 8 مالر در کنار هم قرار گرفتن بسیار نامتعارف از متون و منابع اجرایی شگفت‌انگیز ، به‌عنوان بزرگ‌ترین و عجیب‌ترین اثری است که او تا کنون نوشته اما سمفونی هشتم نشان دهنده تغییر ناگهانی در سبک مالر بود به طوری که در سه سمفونی قبل از هشتم ، مالر شروع به نوشتن انتزاعی‌ می‌کند ، فرم‌های او تا حدودی منظم‌تر می‌شوند بافت‌ها نازک‌تر ، متناقض‌تر می‌شوند و رشد انگیزشی شدید مالر جایگزین ژست‌های رمانتیک برون‌گرا می‌شود.

آه خدا جان چه قدر شیرین و روح نواز است نوشتن درباره ی موسیقی مالر باید اضافه کنم علاوه بر این ، مالر استفاده از صدا و گروه کر را برای تأکید بر معانی فلسفی متوقف کرده بود پس استفاده برجسته از مدیوم های آوازی در سمفونی هشتم ، درجه غیرمعمول همخوانی هارمونیک و بافت های سازهای شکوهمند آن همگی نشان دهنده بازگشتی دراماتیک (هر چند موقتی) به سبک اولیه اوست همان سمفونی دوم .

مالر موسیقی غول‌پیکر سمفونی هشتم را در حدود ده هفته نوشت و به گفته همسرش آلما ، «انگار در تب بود».

اگر دقت کرده باشید همان تب مالر در روح والای هر مخاطب شکل می گیرد و بی قرار شدن به نوعی قراری ابدی خواهد بود .

رهبر : لئونارد برنستاین ، اجرای سال ۱۹۷۵ و ارکستر فیلارمونیک وین