موسیقی تا چه میزان می تواند انسان را از ترسی ابدی رها سازد؟ به راستی که نباید ها از ندانستن ها ترسناک ترند!
بشنوید نظم طبیعت را ، طبیعتی که خودمان آن را به فراموشی سپردیم !
انسان چگونه می تواند در جهانی بیاندیشد که باور به طبیعت از بین رفته باشد و از همه مهم تر هر کس وجود خود را دلیلی برای رستگاری می بیند!

باید شکوهی عظیم وجود داشته باشد که تنها راه رسیدن به آن گذر از نباید ها و پذیرش ندانستن هاست .
موسیقی مالر پیچیدگی تمام را در مسیر رستگاری به تصویر می کشد ، گوستاو مالر پس از نوشتن سمفونی دوم خود تحت تاثیر زیبایی طبیعت و افسانه های آن شد.

طبیعتاً در دوران مالر پس از جهان افسانه های گوته ، مولیر ، شکسپیر ، جدی ترین منبع برای الهامات او چه کسی می تواند باشد ؟

پاسخ نیچه است ، اثری با نام دجال که کمتر هنرمندی شجاعت تاثیر پذیری از این اثر را دارد ، اگر تنها به حرف باشد بسیاری از ما انسان ها این کتاب را خوانده ایم و شاید تاثیر آن هم در زندگی خود احساس کرده ایم اما تفاوت مالر در این است که با این اثر از نیچه زیست کرد ، آن مسیح ستیزی که همه ی هنرمندان باروک و دیگر دوره های موسیقی از آن فراری بودند مالر با پذیرش آن و ایمان داشتن به افسانه های یونانی جهانی را تصور کرد که فقط خود او قادر است آن را تماشا کند .

بسیاری از اوقات الهامات یک هنرمند بسیار وسیع تر از زیستن در لحظه یا تلاش برای منافع روزمره است ، آنجاست که هیچ دسترسی به اندیشه مالر نداریم جز سمفونی سوم او که به تنهایی برای پدید آوردن بی نهایت اندیشه ی ابدی کافیست.

هر چه سعی کردم از نیچه ننویسم نشد ، دشوار خواهد بود ظلم به انسانی که عمر خود را فدای اندیشیدن دیگران کرد ، چه لحظاتی را با سردرد های طولانی و ایثارِ روحش گذراند تا اینچنین مالر و جهان پس از او آثاری را خلق کنند که پس از گذشت 130 سال هنوز مشخص نیست کدام طبیعت؟ کدامین انسان آن را مورد ستایش قرار می دهد .

زمانی ما اثری را مورد ستایش تمام قرار می دهیم که درکی کامل از آن را داشته باشیم ، متاسفانه یا خوشبختانه سمفونی های مالر برای عام و خاص است منتهی مخاطبانی از موسیقی مالر لذت خواهند برد که هفته ها و سال های طولانی هر لحظه زیستن تمام را با آثارش احساس کنند . توجه کنید زیستن تمام!

بزرگانی چون مالر از مشکلات زندگی زناشویی و مرگ فرزند خود تا نبودن در لحظه ، ترس از درک نشدن ، پرسش های عظیمِ دردناک و دیگر رنج ها عبور کردند تا ما انسان های امروز با بی تفاوتی از کنار این آثار گذر نکنیم .
پس زیستن تمام با این بزرگان توقع زیادی نیست ، اما آه خدا جان در هر صورت اگر تلاش هم کنیم وقت کافی نخواهد بود !