از شما عزیزان خواستارم که این اثر را چندین بار متوالی در تنهایی خود قبل از شروع سال جدید بشنوید تا تاثیر عظیم آن را در وجودتان احساس کنید واقعاً به این اثر نیاز داریم همانندِ ثانیه های پایانی آن : نجاتم بده ای چشمه ی رحمت .

موتسارت به خوبی می دانست که مرثیه ی مرگ او مرحله ی عبوری است برای لحظات خاص ، لحظاتی که مدتی طولانی در تنهایی سپری می شه و از اضطرابی عظیم زاده میشه .

آنجاست که در میانه ی این اثر این متن ، نجات بخش خواهد بود : آزادانه باید رستگاران را نجات دهی توجه کنید آزادانه ، نه با اجبار !

بی نهایت رستگاری را به انسان نشان دهیم تا زمانی که با انسانی آزادانه برخورد نکنیم تماماً در هراس خواهد بود ، ترس از روبرو شدن با درون اجباری مان نه آن درونی که خودمان آن را بسازیم .

این مرثیه مرگ موتسارت کمک می کند که با خودتان آزادانه روبرو شوید و در تلاش باشید برای زیستنی آزاد تر در درونتان همین و بس.