انسانی که روحش رنجیده هیچ ترسی از شکنجه شدن جسمش ندارد ، چرا شمشیر زهر آلود طبیعت عاشقان را هدف می گیرد؟

لحظه ای که رویای عاشقی در انسانی بمیرد ، چه اتفاقی می افتد ؟ با قلمی زهرآگین باید بنویسم : “مهربان ترین انسان تبدیل به خطرناک ترین می شود”

اگر مقداری توجه داشته باشید هنگامی که قدرت اندیشه از انسان گرفته شود ، هیچ استدلالی برای آن قابل پذیرش نیست ، مانندِ زخم جسم نیست که پس از گذشت زمانی التیام یابد.
با شجاعت تمام از شما عزیزان می پرسم آیا فردِ عاشق می تواند زخم های روح معشوق خود را ببیند ؟

در این میان لحظاتی سپری می شود که شاید درک آن برای انسان هایی که عاشق نشده اند سخت باشد ، مهم نیست تعریف عشق برای هر فرد چه می تواند باشد ، اصل در این است که اگر در بدترین حالت ، عشق تبدیل به رویا شد ، آن رویا مانند اپرای توسکا از پوچینی نمیرد.

در این بخش از اپرای توسکا پوچینی با اَکت پاواروتی شاهد این موضوع هستیم که تا چه میزان انسان می تواند بی تاب شود از چه؟ از زمانی که رویای عشقش از بین رفته باشد.

بسیاری از ما انسان ها مانند اسکارپیا هستیم ، همان رقیب عشقی کاوارادوسی ، که توسکا را او کشت ، منتهی ما با کلمات انسان ها را می کشیم ، همیشه نباید شمشیر یا وسیله ای همراهمان باشد !

این موضوع بسیار من را آزار می دهد ، با اینکه در دوره ی به ظاهر مدرن زندگی می کنیم کمتر کسی می توان یافت که بحران حسادت در او وجود نداشته باشد ، حال این بحران در عاشقی به اوج خود می رسد ، اگر کمی فکر می کردیم که هر کلمه از سخنان ما تا چه میزان می تواند در رویای عاشقی انسانی دیگر تاثیر گذار باشد با مهربانی تمام خلوص پاک عاشقی را به عاشقان هدیه می کردیم .

در غیر این صورت همراه انتقام گیری طبیعت می شویم از چه می خواهیم انتقام بگیریم؟ زمانه ی عجیبی است شاید رنجیدن انسانی دیگر ما را شاد می کند! البته هیچ چیز عجیب نیست ، با اینکه عاشقی تعریف مشخصی ندارد اما در این جهان فعلی با بحران های آن در بدترین دوران عاشقی زیست می کنیم ، این اثر را برای فردی بفرستید که کمی از زخم های روح شما مطلع است .

نکته : پس از تهیه اشتراک دسترسی به بخش دانلود و پخش آنلاین تمامی آثار را خواهید داشت